Wat een heerlijk weekend vol PREuniongezelligheid hebben wij zojuist achter de rug! De goede sfeer werd al gezet in de bus, waar de buitenlandse reizigers druk met elkaar praatten en waar na een tijdje het Vereenigingsliedt klonk. Eenmaal aangekomen in Aken hadden de Pre’ers (en voornamelijk de buschauffeur) nog even een klein schrikmomentje toen de bus niet op de handrem bleek te zijn gezet, maar gelukkig konden we even later veilig uitstappen op de stoep voor het hostel. Veel tijd om koffie te drinken in de lobby was er niet, want er stond een bezoek aan de universiteit RWTH Aachen op het programma. In een lange stoet liepen we over de kerstmarkt naar het superhoge gebouw waar we een presentatie kregen op de zesde verdieping. Door het beklimmen van zo veel trappen hadden velen trek gekregen, dus werd het tijd voor het gezamenlijke etentje. Er werd hard gelachen om het steenkolenduits waarin sommigen een drankje bestelden, en ook de obers leken deze pogingen erg leuk te vinden. Toen de magen gevuld waren, was er tijd om de kamers in het hostel ­­­elk met tweepersoonsbed, wc en douche ­ te ontdekken.

In het donker liepen we vervolgens naar een van de gezelligste bars van Aken waar op dat moment karaoke werd gezongen. De Pre’ers genoten van een drankje en het (af en toe wat valse) gezang van andere gasten. Na wat aanmoediging waagden twee absolute helden van PREunion zich naar de microfoon om de tent omver te blazen met het nummer ‘Valerie’. Toen het applaus was gedoofd werd het feesten in een ander barretje voortgezet, en ondanks de drukte werden er prachtige dansjes gedaan. Een aantal enthousiastelingen had hierna nóg geen genoeg van de gezelligheid en is kip gaan eten in de stad. De oud-bestuursleden die inmiddels bij de groep waren aangesloten hadden ook wel zin in zo’n nachtelijke snack.

Zaterdagochtend zat (bijna) iedereen weer vroeg aan het ontbijt, want we wilden de dieren in het Aachener Tierpark niet langer op ons laten wachten! De geiten hebben waarschijnlijk nog nooit zo veel aandacht gekregen, en een ezelsveulen had duidelijk de tijd van zijn leven. Toen iedereen zijn rondje door de dierentuin wel had gemaakt, kwam het kind in de Pre’ers naar boven in de speeltuin. Na een tijdje schommelen en rondjes draaien werd er afscheid genomen van de dieren en liepen we naar het centrum van de stad voor een bezoek aan de Dom van Aken. Aandachtig werd er geluisterd naar de sage die Daan vertelde, waarna de hele groep de Dom van binnen kon bekijken.

De vrije middag werd door velen besteed aan het rondstruinen over de welbekende kerstmarkt en het scoren van een goede lunch. Het avondeten was deze keer ook op eigen gelegenheid, en waar de een koos voor een typisch Duits burgerrestaurant, koos de ander voor een pizzeria. De rest van de avond werd weer gezamenlijk besteed in barretjes waar iedereen kon genieten van gesponsorde drankjes. Ook was er de gelegenheid om in het hostel te blijven en urenlang te weerwolven en pokeren.

De moeë gezichten die zondagochtend aan het ontbijt verschenen getuigden van een late en gezellige avond. Gelukkig had iedereen nog wel puf voor de laatste activiteit: een bezoek aan Centre Charlemagne, het museum waar je van alles te weten kunt komen over de geschiedenis van Aken. Er werden prachtige foto’s gemaakt van Pre’ers die personages op een schilderij nadoen of Hotline Bling zingen terwijl ze een telefoon in het museum vasthouden. Af en toe werd er een ietwat vreemd gesprek gevoerd dat vaak resulteerde in een moord. Nog veel goede moordenaars waren in leven, dus het moordspel was nog superspannend!

Voor de laatste keer deze reis konden de Pre’ers de stad in om te lunchen. Hele tafeltjes vol met mensen in blauwe truien werden gespot, en de laatste pretzels werden gekocht voordat we de bus in gingen – die nu wél echt op de handrem stond volgens de buschauffeur. Voor het bestuur was het nog een lastige taak om de foto te kiezen waarvoor een button werd verdiend: Pre’ers die een radslag doen in een drukke winkelstraat, tandenpoetsen in de supermarkt of gemummificeerd zijn terwijl ze sliepen zijn allemaal geweldig. Een heuse seriemoordenaar werd beloond, en niet veel later klonk het Vereenigingsliedt vol enthousiasme door de bus. Met alle schorre stemmen werd nog even verder gezongen over een tante in Marokko, Cowboy Billie Boem en de schrödingervergelijking. Voor station Leiden Centraal moesten we dan toch écht afscheid nemen na zo’n geweldig weekend.

Lieve buitenlandse reizigers, Bestuurtje X heeft genoten!